Koala-eiland

Zaterdagmorgen vertrokken we van het haventje van Port Albert naar het Oosten. Alsmaar over de Princess Highway die van Melbourne naar Sydney loopt. We reden via Sale en Bairnsdale en sloegen daar af naar het Zuiden, naar Paynesville. Daar namen we het pontje naar Raymond Island, een klein eiland van een paar vierkante kilometer.

Raymond Island staat in geen enkele gids, maar we lazen in een artikel in het blad Reizen dat daar veel koala’s leven. Wij dus op zoek. De koala’s zitten heel hoog in de bomen en ondanks haar slechte nek ontdekte Ineke de meeste. Soms konden we op het geluid afgaan, want als ze wakker zijn, maken ze vaak een hard knorrend geluid. Maar omdat ze met hun grijze vacht nauwelijks afsteken tegen de takken en bladeren en omdat ze heel hoog zitten, kregen we de meeste koala's niet goed op de foto. Deze lukte nog het beste.

Op een ander deel van het eiland zouden veel kangoeroes moeten zitten. Maar we ontdekten er niet één. Wel vonden we een rustiek plekje aan het water met een privéstrandje. Je zou er zo kunnen overnachten, ware het niet dat er een bord ‘verboden te kamperen’ stond. 

Na een paar uren genieten op die paradijselijke plek reden we terug naar de pont en namen we afscheid van Raymond Island.

Daarna reden we nog een kleine vijftig kilometer naar Lakes Entrance: een stadje aan het begin van een enorm merengebied (wel 500 vierkante kilometer groot) dat voor een deel met de oceaan in verbinding staat. Opnieuw vonden we een camping met uitzicht op het water met een plek direct na de ingang achter het traliehek zo aan de straat.

Na het ontbijt zondagmorgen gingen we naar de kerk. Maar naar welke? De Anglicaanse kerk was dichtbij. Maar is die in Australië niet vaak vrijzinnig? En zouden we niet beter naar de Baptisten kunnen gaan? We besloten toch naar de Anglican Church te gaan en we hadden daar geen spijt van. Veel oude mensen, niet meer dan zeven kinderen (en dat was echt een hoogtepunt, vertelde een van de gemeenteleden), maar een fijne dienst waarin we ons thuis voelden. Veel vaste liturgische onderdelen, waarbij de predikant iets zegt en de gemeente antwoordt; dat spreekt ons niet zo aan. Maar als je samen hardop je geloof belijdt met de woorden van de Apostolische Geloofsbelijdenis, ervaar je een band in het ene geloof in Jezus Christus. Dat Hij gestorven is om onze zonden en op de derde dag opstond uit de dood, dat klonk op tal van manieren in de dienst door. In de liederen: van Meakness and majesty, bij ons: Mildheid en majesteit tot The old rugged cross - Op die heuvel daarginds stond een ruwhouten kruis, uit Johan de Heer. Maar ook in de Schriftlezing en de preek van ds. Barbara Logan: niks vrijzinnig, maar cirkelend rond Jezus’ opstanding uit de dood en de oproep tot een persoonlijke ontmoeting met de levende Jezus. En de kinderen zongen: Jesus loves me, that I know. For the Bible tells me so! We vierden met elkaar in deze dienst het Avondmaal: voor ons voor het eerst geknield voor in de kerk. 'The blood of Jesus gives you eternal life’, zei de ouderling toen hij ons de beker met wijn gaf. Het was een ontroerende ervaring. Aardig om te melden: In de diensten in Nederland bestaat het combo dat de gemeentezang begeleidt vaak uit jonge mensen, bij het combo in de Anglican Church van Lakes Entrance lag de gemiddelde leeftijd rond de zeventig. Maar het enthousiasme was er niet minder om.

Na de koffie-na-de-dienst begonnen we aan een lange, slingerende rit van ruim 200 kilometer naar Mallacoota, het meest Zuidoostelijke stadje van Australië. Daar kregen we opnieuw een plek aan het water met uitzicht op tal van pelikanen.

 Voor het donker werd gingen we eerste nog een tijd naar het strand aan de Tasmanzee: genoemd naar de Nederlandse zeevaarder Abel Tasman die in de 17^e eeuw Tasmanië ontdekte dat een eind verderop in de Tasmanzee ligt.

En verder

… wensen we onze kinderen op vakantie een goede en ontspannen week en degenen die (weer) moeten werken sterkte daarbij.

… ontmoeten we bijna dagelijks Australiërs waarvan de ouders begin jaren vijftig naar Australië emigreerden. Ze beginnen altijd een praatje en spreken een paar (of meer) zinnen Nederlands.

… wordt het hier tussen half zes en zes uur altijd heel snel donker. Ineke zei vanavond: je gaat met licht naar de wc en als je weer buiten komt, is het donker.

Het weer: zaterdag zonnig, 21 graden; zondag zonnig met sluierbewolking 19 graden.

Het avondeten: zaterdag gebakken maïskolven, glasvezelmie en gestoomde vis, klaargemaakt op de campingkitchen; zondag stamppot andijvie met stukjes kip.