Watjes in de lappenmand

Het mooie weer is na een dipje van twee dagen weer helemaal terug. Woensdagmorgen reden we in een stralende zon van Penrith naar de Blue Mountains, op minder dan dertig kilometer afstand. Het was wel koud, tintelfris zogezegd. De Blue Mountains zijn een trekpleister voor de inwoners van Sydney en ze heten ‘blauw’ vanwege de blauwe wasem van de eucalyptusbomen. Die wasem hebben we overigens niet gezien.

In feite zijn de Blue Mountains een grote hoogvlakte met diverse uitzichtpunten zoals de Wenworth Falls. Volgens de mevrouw van de VVV was er door de vele regen van de afgelopen tijd veel water in de waterval, maar eerlijk gezegd viel ons dat na 160 traptreden omlaag toch een beetje tegen. En die moesten we daarna ook weer omhoog, wat voor Ineke’s knieën niet ideaal is.

Een ander beroemd uitzichtpunt is de Three Sisters in de buurt van Katoomba, waar toeristen met busladingen vol worden afgezet, zodat het dringen is om vanaf het beste punt een foto te maken. Van de wandeling naar de waterval hier in de buurt, de Katoomba Falls, keerden we halverwege terug. Het was er zo modderig dat er geen doorkomen aan was. Ook op de campings zie je aan de modder her en der dat het hier de afgelopen tijd veel heeft geregend.

De nacht daarop, van woensdag op donderdag, was het steenkoud: net boven het vriespunt. Uit de andere busjes die bij ons in de buurt op de camping in Katoomba stonden, zagen we de mensen ’s morgens dik gekleed naar buiten komen: met mutsen, shawls, truien, jacks en leggings. Overigens zeggen we bij het zien van de andere busjes: de onze is toch heel wat groter en luxer. Wel grappig: zo’n minibusje heet The Penthouse, als het dak vijftien centimeter verhoogd is en heeft Roomservice, als er een ijskast aan boord is.

Van Katoomba zijn we donderdag naar Macquarie Park gereden, een voorstad van Sydney, waar Lane Cove River Tourist Park een goede uitvalsbasis is naar het centrum van Sydnet. Daar wilden we vandaag, vrijdag, naar toe. Maar we zijn op de camping gebleven. Ik ben sinds een dag of twee geveld door een stevige griep waarvan de symptomen zich met paracetamol niet goed laten bestrijden. En Ineke heeft last van migraine in combinatie met een vastzittende nek en uitstralingspijn naar haar oor. Kortom, de watjes in de lappenmand, om Ineke te citeren. Gisteravond gingen we om acht uur naar bed. Het moet niet gekker worden. Hopelijk ben ik morgen genoeg uitgegriept om de stad in te gaan. Maar daar lijkt het nu nog niet op.

Het weer: woensdag zonnig 14 graden, donderdag zonnig 16 graden.
Het avondeten: woensdag fettucini met spareribs en sweat-and-sour-sauce, donderdag pizza van de pizzaboer op de camping.

En verder

… zijn we zielsdankbaar dat Arjan, Nina, Jasper en Ines hun klapbandcrash op de Franse snelweg hebben overleefd. Auto total-loss, maar voor de rest weinig lichamelijke kwetsuren. Alleen Nina heeft kneuzingen aan rug en nek. Een Godswonder dat het zo is afgelopen!

… bidden we voor de zevenjarige Rachel van Ginkel uit onze gemeente die voor haar leven vecht, nu een onbekend, maar kwaadaardig virus haar lichaam teistert. En ook voor haar ouders, Erik en Mirjam, en voor de verdere familie.

… is McDonalds prima voor een tussenstop onderweg, maar is onze eigen koffie lekkerder en goedkoper.

… is het de vraag, wat je doet als je in de campingdouche je handdoek bent vergeten. Juist, je afdrogen met je nachthemd en dat later over de autospiegel te drogen hangen.