Rachel

Elke morgen als Ineke van de douche vandaan kwam, vroeg ze: Is er nog nieuws over Rachel? Want intussen had ik de laptop aangezet en de mail gecheckt. Door de tocht naar Fraser Island hadden we dat gisteren niet gedaan. En dus lazen we vanmorgen dat Rachel van Ginkel, zeven jaar oud is gestorven na een ziekte van bijna drie weken.

We zijn er stil en verdrietig van. Wat een groot verdriet voor Mirjam en Erik en hun drie andere dochters. Rachel is veilig in Jezus’ armen, maar wat hadden ze haar graag nog heel lang in hun eigen armen gehouden. Als je hier in Australië bent, dan lijkt het soms een paradijs. Maar het sterven van Rachel bepaalt ons er weer bij dat we niet in het paradijs leven en dat ziekte en dood pas verdwijnen als Jezus terug komt. Pas dan wordt deze aarde weer het paradijs zoals God het heeft bedoeld.

Rachel zat in de kerk altijd vlak bij ons. Een van de laatste zondagen dat we in de kerk waren zei Ineke tegen haar: Wat kun jij mooi zingen, jij kunt wel in het combo zingen later. Nee, zei Rachel, ik mag op muziekles, een instrument gaan bespelen. Na de vakantie, in september, zei Mirjam toen. Hier op aarde zal Rachel niet meer zingen en spelen. Maar bij God zullen al haar talenten tot volle ontplooiing komen.

We troosten onszelf onderweg in de camper met hetzelfde lied van Johnny Cash dat we een jaar geleden in Amerika draaiden na het sterven van onze vriendin Sisca: There aint no grave that can hold my body down! En we bidden dat Erik en Mirjam door dat Evangelie getroost zullen worden.