Wennen

Daar zijn we weer. Vanuit Torquay, ten Zuidwesten van Melbourne, op 300 meter van de oceaan. Het is (hier) donderdag 21 april, bijna 22 uur: niet negen uur later dan bij jullie zoals ik eerder schreef, maar acht uur. Gistermorgen zijn we van het hotel naar de vestiging van Kea campers (voor de routekaart: 11 Aerolink Drive, Tullamarine) gegaan om onze camper op te halen. Hij stond klaar en in minder dan een uur werden we door een Kea-dame wegwijs gemaakt. Nou ja, wegwijs, ze legde heel vlug uit hoe alles werkte en wij probeerden het te volgen en te noteren. Het zal nog wel blijken, of we alles goed hebben gesnapt. Daarna alle tassen en rugzakken in de camper en hup, de weg op. Eerst boodschappen doen: bij de Aldi, jawel, en bij Coles, de Albert Heijn van Australië.

In alle opzichten was het gisteren en vandaag wennen:

• In de winkels: waar vind ik wat? En op de overvolle parkeerterreinen bij de shopping centres (het is Paasvakantie en vooral hier aan de kust erg druk): waar kan ik de camper kwijt?
• In het verkeer was het ook wennen: rijden met een auto waaraan je niet gewend bent, waarmee je links moet schakelen en die bij het schakelen tussen zijn vrij en de eerste versnelling regelmatig afslaat. Zo stonden we een paar keer half op een rotonde stil. En dan vooral rustig blijven! En uiteraard links rijden en rechts inhalen. Gelukkig ‘rijdt’ Ineke naast mij mee en let ze minstens zo goed op als ik. Ze doet dat zo geconcentreerd dat ze na een half uur rijden verkrampt en met stijve spieren de auto uitkomt. Overigens viel het links rijden mij niet tegen. Alleen op een vol en onoverzichtelijk parkeerterrein vergiste ik me en reed ik doodgemoedereerd rechts. Maar dat loste zich vanzelf op.
• Later op de camping was het ook wennen met de camper. Vergeleken met de grote bakken waarmee we in Amerika reden, is dit een ienie-miene-campertje: zeg maar een groot uitgevallen Volkswagenbus.

Je kunt er prima rechtop in staan, maar de loopruimte is beperkt en er zijn weinig opbergmogelijkheden. Het was enorm puzzelen waar we al onze bagage en de gekochte levensmiddelen kwijt konden. En de beperkte ruimte dwingt ons voortdurend onze spullen op te ruimen. Ook het camperbed was wennen: elke avond opmaken en elke ochtend afhalen (want het is tegelijk de zitbank) en uiteraard moesten we eraan wennen, hoe het bed ‘ligt’. En koken op één kleine en één grote gaspit dwingt al bij het boodschappen doen tot goed nadenken: wat kunnen we op die twee pitten handig klaarmaken. Wokken zoals vandaag kan in elk geval.

We staan in Torquai op camping Torquay Foreshore Caravan Park (voor de routekaart: 35 Bell Street): die zit deze week vol met Australische gezinnen die van hun laatste vakantieweek vóór de winter genieten en vooral vol met surfers die in de oceaanbranding vlak bij de camping surfen. Toen we gisteren naar het strand gingen, leken de surfers in hun zwarte wetshuits van een afstand net zeerobben die in het water stoeiden.

Het weer: gisteren bewolkt, vandaag tot 18 uur heerlijk zonnig, daarna een paar buien.