No Grampians

Zaterdagmiddag meldden we ons bij het Visitors Centre van Grampians National Park in Halls Gap. Op welke van de dertien campings in het park kunnen we kamperen? 'Op geen enkele', antwoordde de vermoeid ogende dame achter de balie. ‘Negentig procent van het gebied is ontoegankelijk als gevolg van de overstromingen in deze streek in januari. Op sommige wegen ligt anderhalve meter modder en het kan nog wel een jaar duren voor Grampians NP weer toegankelijk is’.

Daar stonden we dan. Geen Grampians NP voor ons. De dagen daarna hebben het gebied met zijn spectaculaire watervallen en indrukwekkende rotsformaties alleen vanaf een afstand gezien.

De campings in Halls Gap waren mudvol. Maar volgens de dame van het Visitors Centre was er nog plek op Dadwells Bridge ten Noorden van Grampians NP. Dat klopte. Daar was zelfs nog plenty ruimte. We konden zelf een plek uitzoeken: enorm groot en met uitzicht op Grampians NP.

We hebben er een rustig weekend van gemaakt: gelezen, gewandeld en gegeten. Deze camping had net als veel andere campings in Australië een Camping Kitchen op het terrein met gasgestookte bakplaten waar iedereen gratis gebruik van mag maken. Ineke heeft daar zaterdag en zondag twee heerlijke maaltijden op bereid. 

Het was zondag dus een echte rustdag. Jesus is alive! Maar de kinderen op de camping zochten paaseieren.

‘s Nachts slapen we de laatste dagen zo’n tien uur vrijwel aan één stuk. Het is hier om 18 uur donker en tussen 21 en 22 uur tollen we van de slaap. Vandaag, maandag, zijn we tegen 8 uur opgestaan. Na het douchen en de camper aan kant maken hebben we op ons gemak ontbeten en koffie gedronken. Om 10 uur reden we weg. Een dikke 100 km via Hamilton naar Mac Arthur, op ons dooie gemak. Onderweg hebben we nog een keer koffie gedronken en tussen de middag bagels opgebakken op een elektrisch fornuis aan de kant van de weg in Bundayk: ook weer door elke voorbijganger zomaar te gebruiken. 

Rond 14 uur waren we op de camping van Mount Eccles National Park, dicht bij Mac Arthur.

En verder

… hebben we nog geen levende koalabeertjes gezien, alleen vier dode, geplet aan de kant van de weg. Wel hebben we vanmiddag voor het eerst – in de schemering, dan komen ze tevoorschijn - een kangoeroe gezien. Maar we waren te laat om een foto te maken.

… gebruiken we dankzij de uitleg van Ria de Waard de ‘plunger’ in de camper regelmatig om koffie te zetten: heet water en koffie in het glazen pot, vier minuten laten staan, de plunger met filter langzaam naar beneden drukken en klaar is de kees. Smaakt heerlijk.

… is Ineke haar hooikoorts compleet kwijt, omdat het hier herfst is en er dus geen pollen meer in de lucht zijn. Medicijnen en spray kunnen in de kast blijven.

… heeft Ineke vandaag een uur lang de camper bestuurd: heel relaxed, vond ze. En: jij bent beter in computers, ik in auto’s. Sure!

… moeten we het goede merk en soort bier nog vinden. Wat we in de supermarkt kochten – Bundaberg Sarsapilla - smaakt naar hoestdrank. Het went wel, maar het moet beter kunnen.

… zijn de Australiërs hartelijk, maar soms moeilijk verstaanbaar. Bijna iedereen op de camping begint een praatje, maar je moet er door hun accent soms naar raden wat ze bedoelen.

... wensen we (schoon)zus Mieke voor morgen veel sterkte. 'Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen', kwam bij ons in de gedachten.

Het weer: zaterdag, zondag, maandag: zon, 21 graden, soms wat wolken. ’s Avonds koud.

Het avondeten: zaterdag maiskolven, worstjes en gebakken aardappelen; zondag

gebakken eieren met bacon; maandag stamppot aardappelen, sla en ei.

Morgen hopen we naar de kust te gaan.