We steken de Daintree River opnieuw met de ferry over.
Newell Beach, ten Noorden van Port Douglas, is voor die dag ons eindstation.
Zondagmorgen gaan we in Port Douglas naar de kerk. Een paar dagen geleden zijn we daarover getipt door Eva Martin - van Drempt (geboren in Lochem) van de CRCA in Sutherland, met wie we op een camping aan de praat raakten. Het is een dienst van de Uniting Church, zeg maar de PKN van Australië, die elke zondag wordt gehouden in St. Mary's by the sea, vlak bij de haven: een prachtig kerkje met een groot raam achter de dominee, waar door je pal op de zee kijkt.
De dienst staat onder leiding van iemand die zo Engels spreekt dat we het heel goed kunnen verstaan. Je hoort er de Nederlandse achtergrond dwars doorheen: Engels zoals (o)pa Van Santen Engels sprak, zei ik tegen Ineke. Het blijkt Johannes van Dijk te zijn, die op 16-jarige leeftijd vanuit zijn woonmplaats Kampen naar zee ging en jaren later door God geroepen werd tot werk in Zijn kerk en Koninkrijk. ‘De visserman moest visser van mensen worden’, zegt hij na de dienst tegen Ineke.
Het is een ontroerende dienst. Alle kerkgangers mogen vertellen waar ze vandaan komen: behalve uit alle delen van Australië komen ze uit Engeland, Maleisië, Zuid-Korea, Thailand en Nederland. Alle liederen die we zingen, zijn bekend: Van het ‘old rugged cross’ tot ‘Amazing grace’, en van ‘Als een hert dat verlangt naar water’ tot ‘Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen’: 'Because He lives I can face tomorrow, because He lives all fear is gone. Because I know He holds the future. And life is worth the living just because He lives’. We zingen het met heel ons hart en met tranen in onze ogen.
De preek wordt gehouden door een zendeling van de Fiji-eilanden: een radicale oproep om te breken met de zonde, je aan God toe te wijden en te laten zien dat Christus in je leeft. Amen, Hallelujah en klappen in de handen bevestigen op tal van momenten tijdens de preek dat de kerkgangers het er van harte mee eens zijn. Een vrouwelijke ouderling bidt indringend dat ieder van de aanwezigen Christus persoonlijk zal kennen. Ze bidt heel persoonlijk voor een pas getrouwd stel in de kerk dat uit Brisbane komt en op huwelijksreis is. De tranen lopen hen over de wangen.
Na de preek vieren we het avondmaal. Opnieuw ontroerend: … alle stammen, natiën en talen… En als Ineke en ik voor in de kerk het brood uitgereikt krijgen, klinkt het uit de mond van Johannes van Dijk: De Here zegene je, broeder; de Here zegene je zuster.
Na afloop van de dienst slenteren we over de markt die in het park naast de kerk wordt gehouden. In de allereerste kraam vindt Ineke tot haar vreugde een mooie jurk voor de bruiloft van Arjan en Nina eind deze maand.
’s Middags rijden we terug naar Mareeba waar we al eerder zijn geweest. Onderweg zien we zeker twintig km lang om de paar honderd meter links en rechts van de weg grote steenklompen, vaak zo’n beetje met dezelfde vorm, waarvan we ons tot op dit moment afvragen, hoe die daar gekomen zijn en of ze een speciale betekenis hebben.
Onze volgende halteplaats is de camping in het natuurpark Graniten Gorge: een oase in een woeste omgeving. De grote trekpleister daar zijn de rockwallabies (dwergkangaroes) die hier uit je hand eten.
Overdag zitten ze op hun eigen rotsen, maar ’s avond zwerven ze over de camping. En dat vindt Ineke echt niet leuk en daar wordt ze erg onrustig van ...
We blijven hier tot dinsdag. Dan gaat het richting Cairns: onze laatste halteplaats.
En verder
… feliciteren we Tom en Hanan met hun a.s. verjaardagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten